Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami.
Wygląd
Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy
dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych,
od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy,
liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży
od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie
lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na
krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy
szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe,
niebieskie, złociste, zielone, turkusowe. Charakter
Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.
Pielęgnacja
Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota
brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu
gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności
szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i
sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania
podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę
sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz
kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla
kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość
bezpiecznego kontaktu z podłożem.Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.
Kot perski – jedna ze starszych ras kota domowego, zaliczana do grupy długowłosych. Jest to najpopularniejsza na świecie rasa kota. W Europie pojawiła się w XVII wieku.
- Długość życia
- 13–15 lat
- Waga dorosłego kota
- 2,5–6kg
- Ilość kociąt w miocie
- 3–4 (przeciętnie)
- Usposobienie
- spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze.
- Umaszczenie
- rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).
- Budowa
- Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz